1 Χρόνος πέρασε...

Πέρασε ένας χρόνος, όχι από την επονομαζόμενη "φωτιά στο Μάτι", αλλά από τη φωτιά σε ολόκληρη την πόλη μας. Σαν σε λίγες ώρες όλοι τρέχαμε παντού χωρίς να έχει κανείς μας συνειδητοποιήσει τι συνέβαινε και, ακόμα περισσότερο, τι έπονταν!

Πρώτα τα παιδιά σου, μετά τα ζώα σου, τους ηλικιωμένους, τα ενθύμιά σου, το σπίτι σου...

Κατά τύχη ζωντανοί...ζωντανοί επειδή διαλέξαμε να πάρουμε τον άλλον δρόμο κι όχι αυτόν...

Πέρασε ένας χρόνος...

Σήμερα λέμε δεν ξεχνάμε! Μνήμες ανασύρονται από φωνές, εκκλήσεις για βοήθεια, απεγνωσμένους ανθρώπους, συναισθήματα...

Σήμερα λέμε δεν ξεχνάμε! Τους 102;;; -στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότεροι από 102, για την ακρίβεια, είναι πολύ περισσότερα που χάθηκαν... από αυτόν τον αριθμό!

Σήμερα λέμε δεν ξεχνάμε τα σπίτια που κάηκαν... όχι τα υλικά, συμφωνούμε πως αυτά ξαναφτιάχνονται, τα σπίτια, όμως, συμβολίζουν κάτι πιο σπουδαίο! Είναι η ασφάλειά σου, η σιγουριά σου, το παρελθόν σου, η ζωή σου, δεν είναι μόνο πράγματα και τούβλα, είναι κάτι απ' τη ζωή σου!

Σήμερα λέμε δεν ξεχνάμε και τις μέρες που επήλθαν, αυτές που ψάχναμε να βρούμε ανθρώπους, ζώα ή πράγματα, και δεν ήταν το παιχνίδι!!

Εμείς σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε εκείνους τους κηδεμόνες ζώων που έψαχναν τα κατοικίδιά τους! Εκείνους που είχαν χάσει το βιός τους κι όμως ψώνιζαν την καινούργια "προίκα" του σκύλου τους! Εκείνους που δεν είχαν σπίτι, που δεν είχαν ρούχα και με αξιοπρέπεια αγόραζαν τροφή για το ζώο τους! Εκείνους τους μαθητές που από το χαρτζιλίκι τους τάιζαν σκυλάκια που βρέθηκαν στις γειτονιές τους! Εκείνον τον κύριο που είχε πάνω στη μηχανή του το παιδί του και τον σκύλο του και προσπαθούσε να απομακρυνθεί από τις φλόγες! Εκείνη τη γάτα που έχασε τα γατάκια της και θήλαζε "ξένα" μωρά! Εκείνον τον ηλικιωμένο σκύλο με τις καμένες πατούσες, για τον οποίον τόσος λόγος έγινε. Εκείνους που ήρθαν από μακριά και μας βοήθησαν... κι εκείνους τους συνεργάτες μας-προμηθευτές που στάθηκαν δίπλα μας και μας έδωσαν παραπάνω από όσα ζητήσαμε!

Πέρασε ένας χρόνο από τη φωτιά... Άραγε αρκεί η μνήμη των παραπάνω; Τελικά μήπως θα ήταν χρήσιμο να μην ξεχάσουμε να ψάξουμε και το ΓΙΑΤΙ!!

Γιατί κάηκε μια ολόκληρη πόλη, μόλις 30 χλμ από την πρωτεύουσα της χώρας;;

Γιατί κάηκαν ζωντανά τόσα πλάσματα στον 21ο αιώνα με την ανεπτυγμένη τεχνολογία και την επιστήμη;;

Γιατί υπήρξαν γονείς που χάθηκαν χωρίς να μπορέσουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους, και τι πιο φρικτό από αυτό; Γονείς που είχαν ως μόνη λύση μια αγκαλιά!

Να μην ξεχάσουμε το ΓΙΑΤΙ και, εν τέλει, να μην ξεχαστούμε στις μνήμες, να μην αρκεστούμε στο μνημόσυνο, να μην επαναπαυτούμε στο 5ωρο κλείσιμο των επιχειρήσεών μας!